عینک آفتابی

به  عینک آفتابی  که با قرار گرفتن در نور خورشید تیره می‌شوند، فتوکرمیک می‌گویند. این لنزها در اواخر دهه 1960 ابداع شدند و از دهه 1990 استفاده از آنها رواج پیدا کرد.

در این لنزها میلیون‌ها مولکول کلرید نقره یا نمک های نقره با دیگر هالوژن‌ها قرار داد. لنز در غیاب نور ماوراء بنفش شفاف است. پس در اکثر جاهایی که با نور مصنوعی روشن شده این عینکها شفاف هستند. وقتی نور uv (که در نور خورشید وجود دارد) به شیشه عینک آفتابی برسد، ساختار مولکول‌ها تغییر می‌کند. این ساختار جدید بخشی از نور مرئی را جذب می‌کند و باعث می‌شود لنز تیره شود. هر چه شدت نور uv بیشتر باشد، لنز تیره تر می ‌شود.

وقتی به داخل ساختمان می‌روید، واکنش معکوس اتفاق می‌افتد و مولکول‌ها به وضعیت اولیه خود بر می‌گردند و شیشه شفاف می‌شود. این واکنش بسیار سریع رخ می‌دهد اما یک نقطه ضعف کوچک دارد. وقتی نور از شیشه عبور می‌کند، نور ماوراء بنفش جذب می‌شود. پس اگر عینک آفتابی شما فقط با استفاده از لنزهای فتوکرمیک کار می‌کند، هنگام رانندگی هیچ کمکی به شما نخواهد کرد، چون نوری که از شیشه جلو عبور می‌کند، اشعه uv ندارد و عینک شما شفاف باقی می‌ماند. برای حل این مشکل معمولا یک پوشش رنگی روی لنزها قرار می‌دهند.

در عینکهای طبی قدیمی، لنزهای فتوکرمیک از شیشه هایی ساخته شده بودند که ذرات کلرید نقره به طور یکنواخت در آن توزیع شده بود. چون ضخامت شیشه این عینکها در نقاط مختلف متفاوت است.

شیشه در نواحی ضخیم تر عینک آفتابی تیره تر خواهد شد. وقتی لنزهای پلاستیکی به بازار آمدند این مشکل هم به راحتی برطرف شد. این لنزها را در محلول مواد شیمیایی قرار می ‌دهند و با گذشت زمان، مولکول های فتوکرمیک در حدود 150 میکرون در پلاستیک نفوذ می‌کنند. این تکنیک جدید به دلیل یکنواختی آن در تمامی ضخامت‌ها بهتر از روش قبلی است. به علاوه چون ضخامت لایه ی فتوکرمیک در این روش بیشتر از زمانی است که لایه ای از مولکول های فتوکرمیک روی سطح نشانده شوند، بیشتر از این روش استفاده می‌کنند.